گزارش اعصاب سنج؛
پس از ۱۴ روز قرنطینه چه نماییم
اعصاب سنج: یكی از سردرگمی هایی كه بیمارهای كرونائی دارند این است كه پس از 14 روز قرنطینه می توانند به روال زندگی عادی خود برگردند؟ آیا ناقل هستند و حضورشان خطرناك است؟ تست دادن الزامی است یا خیر.
خبرگزاری مهر؛ گروه سلامت_سارا فرجی: انبوه داده ها و اطلاعات درباره بیماری کرونا، راه های انتقال، پیشگیری و نسخه های درمانی آن موجب سردرگمی بسیار زیادی از شهروندان شده است؛ در گزارش پیشین اشاره شد از قصه پرغصه کرونا گرفتن و ماجراهای مواجه شدن با آن حرف زده شد و اشاره شد که چقدر حجم اطلاعات زیاد راجع به این بیماری بر سرمان تلنبار شده و همین انبوه اطلاعات چقدر ما را نسبت به این ویروس و برخورد با آن مستاصل و درمانده کرده بطوریکه با توجه به این همه اطلاع رسانی هنوز وقتی کرونا یقه مان را می گیرد نمی دانیم باید چه نماییم و دست به دامان تلفن و متوسل به روش پرس و جو از اطرافیانمان که قبلاً با این بیماری جنگیده اند و پیروز از آن بیرون آمده اند می شویم.
بعد از سپری کردن دوره بیماری کرونا تست بدهیم یا نه؟
اما همه ماجرا به این مساله گرفتن کرونا و گذراندن دوره آن ختم نمی گردد. داستان های پس از بیماری هم خودش قصه ای دارد که می خواهم فقط قسمتی از آنرا برایتان تعریف کنم؛ یکی از درگیری و سوالات مهمی که بعد از گذراندن ۱۴ روزه قرنطینه برای همه بیماران کرونائی پیش می آید این است که خب حالا باید چه کار کنیم؟ اگر مثل من شاغل هم باشید که این دغدغه هم اضافه می شود که سرکار بروم یا نه؟ آیا حضورم برای همکارانم خطرناک است؟ سوال دیگر اینکه بعد از اختتام دوره بیماری هم باز باید دارویی مصرف کنم یا خیر؟ سوال مهم دیگر اینکه من باز هم کرونا می گیرم یا نه تا مدتی حداقل از ابتلاء به آن در امان هستم؟ و سوالاتی از این قبیل.
پیش از اینکه سراغ تعریف اصل داستان بروم این را بگویم که اگر فقط یک چیز قطعی در ارتباط با کرونا وجود داشته باشد، این است که در هر شرایطی چه ناقل باشی چه سالم، چه کرونا گرفته باشی و بدنت آنتی بادی ساخته باشد و چه کرونا نگرفته باشی در هر حال باید پروتکل های بهداشتی مثل استفاده از ماسک، ضدعفونی کردن و رعایت فاصله اجتماعی را رعایت کرد چون ابعاد ناشناخته بودن این ویروس اندری آنقدر وسیع است که بعد از فراگیر شدن آن در این همه مدت هنوز کسی نتوانسته راهکار قطعی برای مبارزه با آن پیدا کند. بدین سبب این سوال ثابت را در نظر داشته باشید تا بقیه ماجرا را برایتان تعریف کنم.
کافی است یکی از سوالاتی که در بالا مطرح کردم را در موتور جست وجو تایپ کنید تا خودتان متوجه حجم زیاد دستورهای پزشکی مختلف در ارتباط با مراقبت های بعد از دوران قرنطینه شوید. همزمان که دنبال منبع موثق بودم که حالا پس از گذراندن دوره نقاهتم چه کنم دوستی برایم در اینستاگرام ویدئویی از یک پزشک فرستاد که در ویدئو زیرنویس شده بود که پزشکی که در حال حرف زدن است جزو پزشکان متخصص بخش کرونای بیمارستان مسیح دانشوری است. ایشان در این ویدئو با قطعیت می اظهار داشت: پس از ۱۴ روز دیگر نه بیمار هستید و نه ناقل. در همان موقع با پزشکی که در مدت بیماریم همراهم بود تماس گرفتم و حرف های آن پزشک را برایش بازگو کردم ولی پاسخی که گرفتم این بود: بگفته سازمان بهداشت جهانی پس از ۱۴ روز بهتر است ۳ روز دیگر هم قرنطینه بمانید البته بعضی از سایت های معتبر پزشکی جهانی هم از قرنطینه سه هفته ای یعنی ۲۱ روزه گفته اند ولی بهترین راه این است که پس از دوره ۱۴ روزه تست پی سی آر بدهی تا بدانی شرایطت از چه مقرر است بااینکه تست هم فقط ۶۰ درصد واقعیت را نشان میدهد.
تلفن را قطع کردم و در ذهنم بالا پایین کردم که چه کنم بهتر است؟ همان موقع در یکی از شبکه های تلویزیونی پربازدید دیدم که پزشکی می اظهار داشت: اصلاً نمی توان اظهار داشت که کی بیماری تان تمام شده و به تست ها هم اعتباری نیست. بدین سبب ممکنست که تشتتان منفی باشد ولی همچنان ناقل باشید و بالعکس یعنی تستتان مثبت باشد ولی مثبتی اش به خاطر ویروس های مرده بدنتان باشد و شما دیگر نه بیمار هستید و نه ناقل.
پی سی آر، آزمایش خون یا سی تی اسکن؟
یک روز سخنگو یک حرفی می زند و روز دیگر رئیس ستاد کرونا حرف دیگری که کاملاً خلاف حرف قبلی است و این وسط مردم هستند که از این همه تناقض گویی و سردرگمی لطمه می بینند به پیشنهاد یکی از اقوام به یکی از بیمارستان های خصوصی غرب تهران رفتم تا تست پی سی آر دهم؛ مسئول آنجا پیشنهاد نمود یک مدل آزمایش خونی بدهم که در آن نشان میدهد که ناقل هستم یا نه؟ و اینکه بدنم آنتی بادی تشکیل داده یا نه؟ هزینه اش هم ۸۰۰ هزار تومان. خانم منشی گفت به جهت اینکه خیالتان هم راحت شود می توانید یک سی تی اسکن ریه مجدد هم بدهید. با پزشکی که از قبل می شناختم مشورت کردم و گفت سی تی اسکن ریه را بخاطر اشعه مضری که دارد فقط در مواقع ضروری انجام می دهند و هیچ دلیلی ندارد که الان که دوره بیماری تمام شده این کار را انجام بدهی. آزمایش خون هم ضرورتی ندارد انجام بدهی و اینها فقط هزینه زیادی و اضافی ست. بی خیال انجام تست در آن بیمارستان شدم و به خانه برگشتم.
تمام این مدت روزشماری می کردم که ۱۴ روز بگذرد و به زندگی معمول و روزمره ام برگردم و حالا که ۱۴ روز گذشته بود نمی دانستم چه کنم درست مثل موقعی که خودم را از هر جنبه ای برای جنگ با کرونا آماده کرده بودم و وقتی مبتلا شدم نمی دانستم باید چه کنم و قدم اول چیست؟ و باز هم دلیل این سردرگمی وجود اطلاعات زیاد و در عین حال متناقض گاهی از یک منبع است؛ به این معنا که یک روز سخنگو یک حرفی می زند و روز دیگر رئیس ستاد کرونا حرف دیگری که کاملاً خلاف حرف قبلی است و این وسط مردم هستند که از این همه تناقض گویی و سردرگمی لطمه می بینند و فقط دنبال یک نفر هستند که بهشان بگوید آقا جان این کار را بکن و السلام.
جای خالی خدمات ۴۰۳۰
با خودم فکر می کردم اگر شماره تلفن های ۴۰۳۰ مثل همان اول ها که شبانه روز و با سرعت پاسخگو بودند در دسترس بودند با آنها تماس می گرفتم و خودم را با جوابی که از آنها می گرفتم خلاص می کردم اما در گزارش قبلی گفتم که کارکنان این مرکز به خاطر دریافت نکردن حقوق و مزایایشان دیگر دل به کار نمی دهند و دقیقاً در این روزها که خیلی به مشاوره های پزشکی و روانی آنها احتیاج داریم پاسخگویمان نیستند و باید ساعت ها پشت خط بمانیم.
اگر شماره تلفن های ۴۰۳۰ مثل همان اول ها که شبانه روز و با سرعت پاسخگو بودند در دسترس بودند با آنها تماس می گرفتم و خودم را با جوابی که از آنها می گرفتم خلاص می کردم اما کارکنان این مرکز به خاطر دریافت نکردن حقوق و مزایایشان دیگر دل به کار نمی دهند و دقیقاً در این روزها که خیلی به مشاوره های پزشکی و روانی آنها احتیاج داریم پاسخگویمان نیستند و باید ساعت ها پشت خط بمانیم چند وقت پیش در خبرها خواندم که بودجه پرداخت این بندگان خدا از صندوق ذخیره ارزی کشور برداشته و به حساب وزرات بهداشت واریز شده است اما اینکه چرا هنوز مطالبات آنها پرداخت نشده است را کسی نمی داند و امیدواریم مسئولان و زحمتکشان این حوزه فعالیت این سامانه تأثیرگذار را کمی جدی بگیرند چون هم اکنون همه ما بیش از هر چیز به یک منبع ثابت، معتمد و موثق احتیاج داریم تا بتوانیم به آن اعتماد و برمبنای آن عمل نماییم و فعالیت مستمر این سامانه تا حد زیادی می تواند این نیاز را برطرف کند.
چون یکی از خدماتی که این سامانه ارائه می داد، خدمات مربوط به بخش روان درمانی و اضطراب بود چونکه ابتلاء به این بیماری برای خیلی ها همراه با اضطراب و نگرانی است و عواقب روانی بسیاری دارد؛ یکی از نگرانی ها انگ خوردن افراد است که وقتی به محیط و روال عادی زندگی بازمی گردند بعنوان کرونائی خطاب شوند و بقیه از آنها دوری کنند و احساس نوعی ناامنی روانی به افراد دست دهد. چند وقت یکی از همکارانم تعریف می کرد که پدرش دیگر اجازه نمی دهد سرکار بیاید چون شدت اضطرابش آنقدر زیاد شده که می گوید می روی سر کار کرونا میگیری میایی خانه و ما را هم می کشی.
خیلی ها وقتی گزارش قبلی و یا حتی همین گزارش را می خوانند، از من می پرسند خب اینها را که خودمان هم می دانیم تو که آنقدر درگیر این مساله بودی و خبرنگاری بگو چه کار کنیم؟
واقعیتش این است که نکته ای که سروکله زدن با کرونا را آنقدر سخت و پیچیده کرده «ناشناخته بودن» و «چموش بودن» آنست به بیان دیگر چون هنوز ماهیت و چیستی آن و راه های مبارزه با آن هم مشخص نشده است. در دوران بیماریم داشتم فکر می کردم که کرونا یک بیماری سهل و ممتنع است در عین حال که خیلی آسان می توان از آن پیشگیری کرد خیلی هم دشوار است که گرفتار آن نشد.
ولی با این حساب نمی توان با دادن اطلاعات متناقض، درهم برهم و فراوان وضعیت را پیچیده تر و کار را سخت تر کرد. یک روز نسخه شیرین بیان و زنجبیل و کندر را می پیچند و یک روز نسخه کاهو و انار و فلفل دلمه ای. یک روز می گویند ماست و شیر و لبنیات نخورید و یک روز می گویند تا می توانید در دوره بیماری تان ماست و شیر بخورید. یک روز می گویند دوره درمان ۱۴ روز است و یک روز می گویند ۲۸ روز و یا شاید یک ماه و الی آخر.
بالاخره چه کار کنیم؟
ما در این روزها بیشتر از هر چیز به یک دستورالعمل مشترک احتیاج داریم؛ دستورالعملی که از وزیر بهداشت تا نمایندگان مجلس و پزشکان بیمارستان ها و پرستاران و حتی خبرنگاران به آن پایبند باشند و غیر از آن هیچ اظهار نظر دیگری نکنند؛ اگر هم کسی به نتیجه جدید و تازه ای رسید و فکر کرد که لازم است دستورالعمل بروز شود بوسیله همین کانال اقدام نماید و با مسئولانی که وظیفه تهیه این دستورالعمل را دارند در بین بگذارد نه اینکه هرکسی به شیوه خود و بوسیله کانال خود اطلاع رسانی کند و همه مردم گیج شوند که کی درست می گوید و کی غلط؟ در چنین شرایطی علاوه بر اینکه استرس مردم کم می شود چون می دانند که باید فقط برمبنای آن دستورالعمل رفتار کنند زحمت کادر درمان هم کم می شود چون لازم نیست برای همه بیماران یکسری توضیحات تکراری دهند و به بیان ساده تر با بیمار و همراهان او سروکله بزنند. ضمن اینکه در این میان بازار داغ یکسری کاسبان که در این میان سوءاستفاده می کنند و به فکر درآمدزایی بیشتر به خاطر شرایط حساس به وجود آمده هستند راکد می شود و مردم در این شرایط اقتصادی کمتر متضرر مالی می شوند.
ما در این روزها بیشتر از هر چیز به یک دستورالعمل مشترک احتیاج داریم؛ دستورالعملی که از وزیر بهداشت تا نمایندگان مجلس و پزشکان بیمارستان ها و پرستاران و حتی خبرنگاران به آن پایبند باشند و غیر از آن هیچ اظهار نظر دیگری نکنند نکته دیگر اینکه لازم است به صورت مرتب جلسات بریفینگ یا توجیهی برای خبرنگاران حوزه اجتماعی و سلامت گذاشته شود و آنها توجیه شوند که اخبار را چگونه منعکس کنند که کمتر موجب اضطراب سلامت جامعه شود ضمن اینکه رسالت آنها که اطلاع رسانی و آگاهی بخشی است هم حفظ شود. برگزاری چنین جلساتی در کشورهای توسعه یافته در آستانه وجود بحران بسیار رایج و خیلی هم نتیجه بخش است. در چنین جلساتی علاوه بر متخصصان حوزه بهداشت و سلامت حضور اساتید ارتباطات و خبرنگاری هم لازم است. با آنکه الان برای برگزاری چنین جلساتی خیلی دیر شده است ولی ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است.
برگزاری چنین جلساتی علاوه بر اینکه کمی از تشنج و اضطراب جامعه کم می کند موجب می شود که رسانه ها در شیوه های اطلاع رسانی اخبار کرونا دستورالعمل یکسانی داشته باشند و هر رسانه ای ساز خودرا نزند.
حتماً پیشنهادات و راهکارهای مهم تر و کاربردی تری به جهت اینکه از وضعیت قرمز خلاص شویم و به سمت کمرنگ شدن برویم هست. با این وجود باید هرچه سریعتر برای این بازار درهم و برهم اطلاعات و اخبار کرونائی فکری کرد و گرنه شرایط و وضعیتمان از حالت قرمز به سیاه می رسیم.
منبع: asabsanj.ir
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب