بررسی اهمیت آموزش مهارت های ارتباطی و بهبود محیط كاری پرستاران در یك پژوهش
راهکارهای کاهش خشونت ضد پرستاران اورژانس
به گزارش اعصاب سنج، در محیط های پرتنش بیمارستانی، پرستاران اورژانس بیشتر از هر گروه شغلی دیگری با رفتارهای خشونت آمیز مواجه می شوند. پژوهشی تازه کوشیده است راهکارهای مؤثری را برای کاهش این خشونت ها شناسایی کند و تصویری جامع از مداخلات کاربردی عرضه نماید.
به گزارش اعصاب سنج به نقل از ایسنا، خشونت در محل کار یکی از چالش های مهم و جهانی است که سلامت جسمی و روانی کارکنان را تهدید می کند. پرستاران در بخش اورژانس بالاتر از هر قشر دیگری در معرض خشونت های کلامی و فیزیکی قرار دارند. این خشونت ها می تواند به صورت توهین، تهدید، آزار یا حتی حمله جسمی بروز کنند. مطالعات گوناگون نشان داده اند که درصد قابل توجهی از پرستاران در کشورهای مختلف جهان و هم در ایران چنین تجربه هایی را داشته اند. هزینه های روانی و اجتماعی این خشونت ها بسیار فراتر از خسارت های مالی است، چونکه اعتمادبه نفس کارکنان کاهش یافته، احساس افسردگی و فرسودگی شغلی بیشتر می شود و حتی خیلی از پرستاران تمایل پیدا می کنند شغل خودرا ترک کنند. از همین رو، پرداختن به این معضل، فقط موضوعی حرفه ای نیست، بلکه ضرورتی اجتماعی برای تضمین سلامت جامعه به شمار می آید.
بخش اورژانس به علت ماهیت بحرانی بیماران، شرایط غیرقابل پیشبینی و استرس های بالای کاری، محیطی پرخطر برای بروز خشونت شمرده می شود. حضور همراهان نگران بیماران، کمبود نیرو، فشار کاری شدید و گاه نبود آموزش های کافی در مدیریت بحران، زمینه ساز افزایش این خشونت هاست. نتایج این شرایط نه فقط پرستاران را فرسوده می کند، بلکه کیفیت مراقبت از بیماران را هم می کاهد. درواقع، وقتی پرستاری با استرس و ناامنی روانی مشغول به کار است، تمرکز او بر مراقبت از بیمار بطور مستقیم تحت تاثیر قرار می گیرد. بنابراین، یافتن مداخلات مؤثر برای کاهش خشونت در این محیط ها، هم به بهبود شرایط کاری پرستاران کمک کرده، هم به پیشرفت خدمات درمانی برای بیماران منجر می شود.
در این زمینه، سعید سالاری، پژوهشگر پرستاری در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی بندرعباس، همراه با دو همکار خود مطالعه ای را به انجام رسانده است. آنها در این پژوهش به بررسی و تحلیل مجموعه ای از مطالعات پیشین پرداخته اند تا مشخص کنند کدام مداخلات می توانند در عمل برای کاهش خشونت ضد پرستاران اورژانس کارآمد باشند. بجای تمرکز محدود بر یک روش یا برنامه خاص، این محققان کوشیده اند با نگاهی جامع، تمام شواهد موجود را کنار هم قرار دهند و تصویری روشن از اثربخشی نگاههای مختلف عرضه کنند.
برای اجرای این مطالعه، پژوهشگران پایگاه های علمی مختلفی مانند Google Scholar، Scopus، PubMed و سایر منابع علمی فارسی و انگلیسی را جستجو کردند. کلیدواژه هایی همچون «خشونت»، «پرستاران»، «بخش اورژانس» و «مداخلات» مبنای جستجو بودند. سرانجام، ۱۹ مقاله که از کیفیت علمی لازم برخوردار بودند و بطور مستقیم به موضوع خشونت ضد پرستاران اورژانس پرداخته بودند، وارد مطالعه شدند. کیفیت این مقالات با استفاده از چک فهرست های معتبر علمی ارزیابی شد تا نتایج به دست آمده قابل اعتماد باشند.
یافته های این تحقیق نشان دادند که مداخلات مختلفی برای مواجهه با خشونت پیشنهاد و آزمایش شده اند. این مداخلات شامل آموزش های حضوری و غیرحضوری، تغییرات مدیریتی و محیطی، آموزش مهارت های ارتباطی و مدیریت خشم، طراحی پروتکلهای ارزیابی ریسک و اقدامات پیشگیرانه، الگوریتم های تریاژ و حتی شبیه سازی های آموزشی بوده است. هر یک از این تکنیک ها در محیط های متفاوت نتایج خاص خودرا داشته اند، اما در مجموع نشان داده اند که می توانند به بهبود شرایط کاری پرستاران کمک کنند.
بر اساس جمع بندی غائی پژوهشگران، ترکیب آموزش مهارت های ارتباطی و مدیریت خشم با بهبود شرایط محیطی و مدیریتی، بیشترین تاثیر را در پایین آوردن خشونت ضد پرستاران داشته است. برنامه های آموزشی مداوم، استفاده از پروتکلهای ارزیابی خطر، بهبود سازمان دهی محیط کار و ایجاد فرهنگ گزارش دهی از دیگر عواملی است که می تواند به کاهش معنادار خشونت در بخش های اورژانس منجر شود. همچنین، نقش قوانین حمایتی و سیاستگذاری های کلان برای تقویت این اقدامات بسیار پررنگ است.
این نتایج نشان می دهند که مواجهه با خشونت ضد پرستاران تنها با یک برنامه یا دوره آموزشی کوتاه مدت ممکن نیست. بلکه باید مجموعه ای از اقدامات هماهنگ در سطح بیمارستان، دانشگاه و حتی نظام سلامت کشور طراحی و اجرا شود. آموزش های مستمر، تدوین پروتکلهای مشخص برای پیشگیری و مدیریت خشونت، تغییرات محیطی مانند افزایش امنیت فیزیکی، و البته حمایت قانونی از پرستاران همچون روشهایی است که می تواند محیط کار آنها را ایمن تر کند.
به ویژه اهمیت دارد که مدیران بیمارستان ها نقش فعال تری در این مورد ایفا کنند. آنها می توانند با فراهم کردن آموزش های منظم، ایجاد کانال های امن برای گزارش خشونت و اعمال تغییرات سازمانی، فضایی فراهم آورند که پرستاران بدون ترس از تهدید و آزار، وظایف حیاتی خودرا انجام دهند. از طرفی، سیاست گذاران حوزه سلامت باید به فکر تدوین قوانین و چارچوب های حمایتی باشند که گزارش دهی خشونت ها را تشویق کرده و جلوی نرمال سازی این رفتارها را بگیرد.
قابل ذکر است این نتایج تحقیقاتی در «فصلنامه پرستاری و مامایی» دانشگاه علوم پزشکی ارومیه انتشار یافته اند؛ نشریه ای علمی پژوهشی که به چاپ تحقیقات روز در زمینه پرستاری و سلامت می پردازد و بستری برای عرضه دستیافته های علمی محققان ایرانی فراهم می آورد.
مطلب اعصابسنج را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب