رئیس انجمن علمی كاردرمانی ایران عنوان كرد؛
بحران كرونا و ضرورت تغییر در شیوه های توانبخشی معلولان و سالمندان
به گزارش اعصاب سنج بحران كرونا در این مدت اثرات جبران ناپذیری از خود به جا گذاشته و گسترش لجام گسیخته آن در بین ترس و دلهره جهانی، نگرانی های فزاینده ای در مورد ماهیت این ویروس مرگبار پدید آورده است.
به گزارش اعصاب سنج به نقل از مهر، محمدرضا اسدی نایب رییس انجمن علمی كاردرمانی ایران و عضو هیئیت مدیره مجمع انجمن های علمی گروه پزشكی كشور در یادداشتی در مورد مشكلات انتشار كرونا در كشور آورده است: آیا فقط باید به زیان ها و مشكلات ناشی از شیوع كرونا پرداخت؟ كه البته باید با ثبت مستندات و شواهد روزانه اقدامات در این حوزه در تمامی سطوح و دستگاه های دولتی و غیردولتی ذی مدخل و ذی ربط در این موضوع، در جای خود بررسی موشكافانه برای كاربست تجربه های پرارزش كنونی در آینده، اقدام نمود. ولی بحران ویروس كرونا و بیماری covid۱۹ پیام های پرمعنی والبته دردناكی هم تابحال داشته است و مهمترین آن تلنگری بر متولیان امر توانبخشی كشور در تغییر شیوه نگاه و عمل در قبال بزرگترین اقلیت هر جامعه كه افراد دارای معلولیت و سالمندان را شامل می شود است. این تغییر رویكرد بیشتر در نحوه عرضه خدمات توانبخشی و آموزشی و شیوه نگهداری از این گروه به چشم می خورد چونكه این شرایط بدیع ناشی از گسترش ویروس كرونا و خطر پذیر بودن مراكز تجمعی افراد دارای معلولیت و سالمندان به دلیل ماهیت ذاتی خطرپذیری اینگونه مراكز ضرورت گسترش شیوه های نوین عرضه خدمت از قبیل طرح های خانواده محور (family based) و اجتماع محور(Community based) و همینطور تداوم قاطع كوچك سازی مراكز و تشدید روند گسترش خانه های حمایتی ویژه افراد دارای معلولیت های ذهنی، روانی و جسمی و سالمندان است. تجربه نشان داد كه اغلب این افراد شدت مشكلات آنان به حدی نیست كه بستری شدن را در مراكز تجمعی تداوم بخشد و از جانب دیگر شرایط آنان بگونه ای نیست كه بدون دریافت درجاتی از حمایت و نظارت بتوانند در محیط اجتماعی خود، عملكرد مطلوبی داشته باشند، این افراد در خانه های حمایتی جای می گیرند. تأسیس این خانه باعث می شود كه از پسرفت بیماران جلوگیری شده و روند درمان و استقلال و بازتوانی ایشان سرعت یابد و شرایط ورود به خانه های مستقل و خانواده و اجتماع را تسهیل می نمایند. هدف نهایی ایجاد و راه اندازی خانه هایی حمایتی را می توان امكان ارتقا سطح توانمندی افراد دانست. آن دسته از افراد دارای معلولیت و سالمندانی كه به سطحی از توانمندی دست یافته اند در جهت توانمند سازی بیشتر به خانه های حمایتی هدایت می شوند و تا زمانی كه فرآیند توانمند سازی، بهبود و توانبخشی به حد قابل قبول برای بازگشت كامل به جامعه و استقلال و ارتقا عملكردشان برسد از خدمات این خانه ها بهره می برند. كمك به ساماندهی همه جانبه این افراد بر مبنای رویكردهای جامعه نگر مبتنی بر الحاق اجتماعی و رعایت حقوق شهروندی از دیگر اهداف ایجاد این خانه ها می باشد. به نحوی كه در این خانه ها می توان شاهد ایجاد عزت نفس و استقلال فردی و ارتقا توانمندی جهت الحاق افراد دارای معلولیت به جامعه بعنوان فرد عادی بود و همینطور جهت آمادگی زندگی مستقل و رویارویی با مشكلات فردی، اجتماعی و اقتصادی و یادگیری مسئولیت پذیری و نقش پذیری اجتماعی و كسب مهارت و آمادگی های لازم شغلی، برنامه ریزی های دقیق تری انجام داد تا بازگشت بیماران به كانون گرم خانواده و جامعه. تلفیق و مشاركت اجتماعی و تغییر نگرش مثبت جامعه را نسبت به این عزیزان را به عینه دید. این بحران تابحال علل متقنی را برای تداوم گسترش قاطعانه این شیوه ها نشان داد كه از آن جمله عدم ابتلای هیچیك از افراد مقیم خانه های حمایتی سازمان بهزیستی كشور تا كنون در مقابل ابتلای تعداد زیادی از همین عزیزان در بزرگترین و توانمندترین مركز تجمعی مراقبت و توانبخشی كشور كه از جانب مسئولین این مركز هم در نوبت های مختلف با عرضه آمارهای نگران كننده به این مورد اشاره شد. این مورد از زاویه دیگر هم نگران كننده است و آن اینكه با بعضی از این مراكز با وجود امكان جذب مشاركت مردمی و خیرین نسبت به دیگر مراكز خصوصی و كوچك تر كه باعث توانمندی همه جانبه اینگونه مراكز گشته و اثبات تشریك مساعی بر حسب وظیفه ذاتی خود در اینچنین بحران هایی می تواند فرصتی تلقی گردد، ولی نگرانی های عمیق تری را به وجود آورد. ازاین رو بیشتر از گذشته لزوم شتاب در تحول رویكردهای متعالی و انجام اقدامات مثبت ناشی آنرا در زمینه مراقبت و توانبخشی افراد دارای معلولیت و سالمندان، نمایان می شود.
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب